Ometeppe

Darío, 12 april 2014

Maandagmorgen vertrekken we richting San Juan del Sur. Gelukkig kunnen we weer een kamer boeken bij Coco Azul, een net kleinschalig hotelletje waar we vorig jaar ook een keertje geweest zijn.

's Avonds eten we een heerlijk visje aan het strand en vergapen ons daarna in een klein cafeetje waar het er wild aan toegaat en het niet ontbreekt aan tatoes. Een lokale muziekband zorgt voor de sfeer waar jong en oud van geniet. Rond twaalf uur liggen we in ons bed, lang geleden dat we nog zo'n nachtbrakers zijn geweest.

We bezoeken de twee kustplaatsjes welke bekend staan voor hoge golven en geliefd zijn door backpackers en surfers, El Remanso en Maderas, het is er zeer rustig, in afwachting van de grote drukte met Semana Santa waarbij vele jonge bezoekers gewoon op het strand slapen, omdat ze geen hotel kunnen betalen en toch feest willen vieren.

Op de terugweg wil Gerard van zijn lange haren verlost worden en springt binnen bij een lokale kapper, prijs 50 cordoba = 1,50€, en voor dat geld mag het gezien worden.

's Avonds horen we dat er Tsunami alarm is wegens een zeebeving in Chili, oei we willen morgen naar Ometeppe, een eilandje op een uur met de boot. Wel niet in zee, maar toch...We krijgen verschillende berichtjes van een bezorgde collega.

Rond tien uur is de alarmfase voorbij voor Nicaragua, we gaan met een gerust hart slapen. 

Op woensdag steken we met de Ferry over naar Ometeppe, het grootste eiland dat in het Cocibolca meer ligt.

Op de kade is het een drukte van jewelste, er wordt vanalles gelost en geladen.

Ometeppe betekent twee bergen, twee vulkanen. De Concepción is op een na de hoogste en meeste actieve vulkaan van Nicaragua. De laatste uitbarsting was in 1986. Met helder weer zie je steeds de rookpluim. De andere vulkaan is de Maderas.

Het meer is kalm, vanaf de boot hebben we een mooi uitzicht op de vulkanen.

Met behulp van een ingewikkelde touwenconstructie worden we aangemeerd in Moyogalpa.

Horracio, een jonge gast van het toeristenbureau had ons haciënda Merida in Mérida aangeraden, geen wonder, we komen hem een paar dagen later tegen op de haciënda waar hij ook een paar dagen per week werkt. Het is wel een toffe knul, hij bleef nog berichtjes sturen toen we al op terugweg waren en heeft zelfs na ons vertrek onze boottocht nog met een dagje uitgesteld op ons verzoek, dat moet je in België proberen, ze zouden zeggen geboekt is geboekt, maar in Nicaragua is alles mogelijk, men kijkt niet zo nauw, ze zijn heel flexibel!

We rijden via Altagracia, Playa Santa Domingo naar Merida, een idyllische plek aan Lago Cocibolca.

Onderweg veel bananen plantages met schamele huisjes, vrouwen doen de was in het meer.

Transport met ossenwagens en paard en kar, ook hier is de tijd blijven stilstaan. 


 

 



 

 

Bij aankomst in Merida wacht ons een mooie zonsondergang waarna we deelnemen aan het buffet. We vallen weer uit de toon bij het jonge backpackers publiek maar genieten er als "oudjes" van om het reilen en zeilen van de jeugd gade te slaan.

We gaan slapen in onze lodge met muskietennet en alles gaat goed tot ik op een keer verschrikkelijke maagkrampen krijg, om dood te gaan, ze praten hier veel over gastritis, amaai als dat gastritis is, is het niet min, nooit gehad in België maar hier al een paar keer. Is mijn maag ongeveer bekomen krijg ik plotsklaps een aanval van diaree waarbij ik intussen ook nog een kakkerlak van ongeveer twee centimeter moet doodmeppen, die met haar grote voelsprieten richting slaapkamer wou, kan je je daar iets bij voorstellen!

Een half uur later is Gerard aan de beurt, en die blijft de hele nacht doorgaan, waar hebben we het aan verdiend. 's Anderendaags moeten we naar een andere kamer verhuizen en brengen we de dag door tussen de hangmat en de WC pot en omgekeerd. We houden het bij geroosterd brood en water en slikken braaf ons pilletjes.  's Avonds schrijf ik in op een Thaise massage, ik wil de lokale bevolking ook wat gunnen, het is te merken dat ze hier met de hand moeten wassen, knijpen is geen probleem.

Gelukkig op vrijdag gaat het al een stuk beter en rijden we naar Ojo de Agua, een mooi natuurlijk meer met veel mineralen waar je beslist jonger uitkomt, vertelt de ticketverkoper.

De eeuwenoude petrogliefen bij Santa Cruz laten we aan ons voorbijgaan, we moeten dan een flink stuk lopen en dat is nog een te groot risico voor Gerard. 

We rijden naar Charco Verde, Charco staat in het Spaans voor plas en Verde voor groen, het centrum van het gebied is dan ook een groene waterpartij van vulkanische oorsprong. We logeren in een klein vakantiehuisje behorende bij het het hotel Charco Verde, op tijd naar bed, en op zaterdag gezond weer op.

Na het ontbijt maken we een wandeling naar de Mirador del Diablo. Vanaf deze heuvel heb je een uitzicht op de twee vulkanen en beide zijden van het meer. We worden bespied door apen die vanuit de grote kolossen van oude bomen met hun dichte kruinen naar ons roepen, maar we krijgen ze niet te zien.

Tegenover de parking van het hotel ligt een vlindertuin met de vermelding "Welkom de vlindertuin is nog niet helemaal klaar maar is al open"  dat werd vlug duidelijk toen we de baas met zijn vangnetje in de tuin zagen rondzwieren, je blijft hier lachen!

En dan is het weer tijd om naar de haven te rijden, adíos Ometeppe, het was beslist de moeite.

Op zondag lezen we in de krant dat er gisteren een kleine beving was op Ometeppe, niks gevoeld maar toch...het lijkt wel of ze ons zoeken. 

 

In Rivas aangekomen geniet de lokale bevolking op zaterdag van het strand.

Ook hier kijken we weer ons ogen uit. Hele families zitten onder een zelfgebouwd palmen afdak met eten en eigen BBQ.  Alhoewel veel jeugd normaal schaars gekleed gaat, duiken ze wel met T shirt en short in het water, enkel de macho's die mogen in zwembroek verschijnen.

Lokale verkopers bieden vanalles aan, ze gaan rond met kauwgom, met lolly's geliefd door jong en oud. Ze verkopen petten, zonnebrillen, speelgoed, fruit en WC papier, dat laatste hadden we intussen zelf genoeg in voorraad. Op het strand rijden fietsen, brommers, paard en kar, auto's, we hebben zelfs een schietkraam op het strand ontdekt.

Niettegenstaande de aanbevelingen om het afval in de vuilbakken te deponeren, wordt het meeste afval, en dat is plastiek, zonder blikken of blozen gewoon op het strand gemieterd. Hier is nog veel werk aan de winkel.

Op naar Darío, met onderweg nog een evangelische optocht met versierde ossenwagens.

Zondag, wasdag, maildag, blogdag, rustdag.

De batterijen weer opgeladen, op naar volgende week, de week vóór Semana Santa!

Maandag, in de voormiddag kantoorwerk, Gerard gaat met de aannemer ( Chico)  naar Chaguite Grande, ze geven instructies aan de lokale bevolking zodat deze zelf het voorbereidende werk kunnen doen voor de herstelling van de waterput.

In de namiddag doen Armando en ik enkele huisbezoeken in Apatú en bezoeken het gemeentehuis in Terrabona om ontbrekende kopies van geboorteaktes op te vragen.

Dinsdag, werk op kantoor. Armando gaat naar de campo. Tegen de avond gaan Gerard en ik met Karla naar de winkel, de Pali, wij noemen hem "den Aldi". We kopen vlees en allerlei benodigdheden aan voor het verjaardagsfeest van dokter Toon morgen, en ook het afscheid van Anielka, die er zelf voor kiest om thuis te blijven om haar dochtertje wat meer aandacht te kunnen geven.

Gerard en Chico hebben de eerste materialen aangekocht voor het drinkwaterproject. Ze knutselen een eerste prototype van een wateraftappunt in elkaar. Wanneer dit goed bevonden wordt volgen er nog 14 stuks.

Woensdag, koken voor dertig personen en dat in de schamele keuken van Prosalud, en met zo'n hitte! Het wordt deze keer "gevulde" kip met rijst met een frisse salade, vergezeld van een Toña of cola. 
We willen de hele maaltijd even laten bakken in onze gasoven maar dat loopt anders af.
Een kleine ontploffing volgt, Karla heeft heel veel geluk, voeten een beetje donkerder, haren op de armen verbrand, gelukkig is er niks met haar gezicht gebeurd. We laten de kip dan maar vlug bij de bakker bakken. Uiteindelijk was het een heerlijke maaltijd ! Maar het wordt pas echt leuk als de muziek begint, er wordt flink gefeest en met de heupen gezwierd!


 

Moderne drukkookpot

 

 


 
 

 


 

 
Op donderdag gaan Armando en ik op bezoek bij Familias Especiales, we hebben nog een kleine aangepaste rolstoel nodig, dit keer hebben we geluk, er wordt er eentje voor ons bewaard voor dit kleine meisje met een aangeboren hersenletsel.

We halen de materialen op voor een rolstoel welke Gerard kan veranderen.

Donderdagavond worden we plotsklaps flink door mekaar geschud, zo die hebben we dan ook gehad, onze eerste aardbeving. De eerste schok was duidelijk te voelen, de tweede was heel zwak.

In Managua echter, is er behoorlijk veel schade.

We hebben deze maand al verschillende aardbevingen gehad, maar dit is de eerste die voelbaar was tot in Darío.

Vrijdag, kantoordag en nog diverse materialen aankopen voor allerlei projecten.

Het onderwerp van de dag is de aardbeving, en na de middag volgt het nieuws dat er weer eentje in Rivas had plaatsgevonden.

Dit zal zeker een stempel drukken op de vakantie van de volgende week. In Managua zijn ook meerdere feesten afgelast. Ook de scholen zijn daar gesloten. De mensen zijn bang, blijven binnen, er is bijna geen verkeer op de baan.

http://es.earthquaketrack.com/ni-15-rivas/recent

Op zaterdag rijden we naar Sebaco en bestellen, zand, cement, kiezel en regelen het transport voor as. maandag ivm met het "pozo" waterput, project.

Zondagmorgen heeft Gerard zin om een speeltuig in elkaar te knutselen in de tuin.

Ondertussen galmt het langs alle kanten. De katholieken zingen er op los, vergezeld van trom- en trompetgeschal, ze vormen een processie in de straten, het is palmzondag.

Dit druist in tegen de principes van de evangelisten die tegelijkertijd in de straten zijn en boven alles uitkrijsen, jammer dat we deze geluiden niet door kunnen sturen, ik blijf maar beter in de tuin, dit kan ik niet aan. 

Aan iedereen Fijne Paasdagen met heerlijke Belgische chocolade eitjes toegewenst, wij zullen eens slikken, het water komt ons al in de mond!